*** (jesień rozstania liści...)

jesień rozstania liści nasion ptaków

spłakany deszczem

autobusu czerwony nos
na zardzewiałych przegubach
od przystanku do pętli

wszystkim pasażerom
skrzypi los

Szczęśliwe zakończenie

Noc pełni straż gdy śpię, nieśpiesznie przenika

każdą część powietrza i myśli, co zapominanymi są snami.

Dzień wciąga mnie w siebie, wieczorem porzuca i goni

słońce, co drogą się toczy do Ameryki, powraca bez zysków

i spada, jak jabłko wprost do mojej dłoni.

Marzenie za marzeniem, Eureko nigdy mnie nie witasz,

nie dostrzegasz, mimo że tak za twoim wzrokiem biegnę,

jak pies, jak krople krwi co zawsze wracają do serca.

Karmić, przegryzać nadgarstki dla Ciebie, wstydliwie

za dnia ślady tej namiętności maskować, naciągać rękawy.

Wciąż nie wiem kiedy nastąpi spotkanie, podobno

znasz każde imię, zawołasz, wyszeptasz do ucha z cienia.

Czas o sekundę nie zwolni, chociaż stanie zegarek

Wiera, Nadieżda, Luba, coś wymamroczą bezradnie.

*** (windą poezji współczesnej...)

windą poezji współczesnej

k dojeżdża do 3-go piętra

nie jest źle inni siedzą

w piwnicy pod baranami

wizja przyszłych sukcesów

na niwie tłoczy kolejkę

za kolejką w żołądek

czuły na ból egzystencji

od rana nic tylko bułka

jestem z nią 20 groszy

zabrakło do wina odjazd

automat drzwi zamyka

wciska wszystkie guziki

nadzieja na wjazd zawodzi

pluma blanka z głośników

przekleństwo parteru

co za miejsce kto wsiądzie

wysiada odwraca się plecami

sapie ukradkiem poprawia

wizerunek to podstawa

na XII-tym lokalna telewizja

pogromca druku czasem

mignie okładka czarno biała

na nikim nie robi wrażenia

nareszcie głosy trąb tną

linę Armagedon ratuje

sytuację spadamy stąd

windą do nieba

kamera ochrony widzi

wszystko ostatnie nagranie

już nie puszczą tego strach

żarty się skończyły

Zaróżowiony

Chwalę różę za milczenie,

za wierność każdemu spojrzeniu,

za miłość do słońca, do rosy, do wieczorów

błogich, chwil odpoczywania.

Chwalę różę za uczucia, które mi przynosi,

w kolorach róży zmieniam moją duszę,

w zapachu róży przywracam banałom

ich dawną chwałę szczerego zachwytu.

Chwalę różę za przyjęcie losu, bezsilność

kolców w pochyleniu głowy do ścięcia,

w nagości nie do opisania, w płatkach

opadających za płatkiem, na ziemię.

Na pierwszy wtorek miesiąca w Grodzkim Domu Kultury w G.

Spadnie, nie spadnie, wisi zmiłuj się nad nami

odwrócony na wspak świecie antycznych sielanek,

drwiący ze zmartwień podłogi, co się nie umywa

do towarzystwa stołu, będącego w istocie sztuczką

beztroskiego, czworonogiego żonglera.

Wszystkich widzę, w winoroślach, trąbach - wirują!

W blatu blask - ! - W pomnik nieznanego poety -

salwą... pal - ! - Niech trzeszczą dzieł szkielety!

Zawrotny melanż karuzeli, z poetami, trwa na okrągło.

Gaśnie puls ostatniej kropli herbaty, niewinne kostki

cukru bieleją, Pegaz gubi podkowy i wszystko znika,

i nigdy już nie wraca na swoje miejsce...

Tak działa sztuka - nie wiedziałeś o tym?

Dla was w sobie

Chowam się za skórą. Patrzę jak prześwieca przez nią ciepłe, różowe słońce. Cicho śpiewam "here I am". Tu jestem. Tu, gdzie tylko ja jestem - gdzie tylko ja śpiewam - gdzie tylko ja słucham. Czuję, że wspomnienie tego światła filtrowanego przez skórę jest mi znane sprzed urodzenia lecz wtedy nie byłem sam, a teraz jestem.

Jeśli zechcę, mogę wydać z siebie głos. Zaraz go usłyszycie. To takie śmieszne. Buuuuuuu! Ha, ha, ha! To tylko ja, ale nie możecie mnie zobaczyć, bo ja jestem tu, schowany, za zamkniętymi powiekami jestem, sam.

Albo kiwnę wam ręką, nawet dwoma. Powieszę je, o tak. Tak robią pajacyki. Podoba się? Nawet ukłonić się mogę tym, wciąż jeszcze posłusznym ciałem... Ale ogólnie, to nuda raczej. Odgrywam w kółko to samo. Potykam się o te same ząbki, by wygrać zawsze tę samą melodię.

Chyba się prześpię. Na chwilę stąd odejdę, lecz obiecuję, że jutro będzie inaczej. Kiedy wrócę, jeśli się obudzę, otworzę i pokażę wam oczy!

Breakdance

Dwanaście rund do szczęścia. Dwanaście rund do domu, do schabowego z oszronioną szklanką piwa. Dwanaście rund, gdy już w czwartej wyskoczył skurwiel hakiem i ciemno.

...jeszcze się oparł o liny, próbuje trzymać ręką, sędzia jest blisko, patrzy mu w oczy, widzi tam bez wątpienia duże problemy z grawitacją! Teraz stawia pierwszy krok, to krok Armstronga na księżycu, ależ trudny, ależ chwiejny...

Osiem - dziewięć. Aby do gongu. Już! Na słuch do narożnika: raz, dwa, góra! Raz, dwa, dół! Rozumiesz?! Góra, góra, dół! I kleisz się na niego! Pamiętaj, on chce cię skończyć! Skończyć teraz, skończyć teraz... Boks!!! Góra, góra... O, kur...! Wa.., wa.., wal.., Wal-dek? Nie, nie wstanę. Lecę. Liczę. Liczę lampy. Lecą cztery lampy, wyciągają szyje. Zwarcie..?

...oj, nie da już dzisiaj wywiadu, robi jeszcze piruet, cofa, obraca do narożnika jakby chciał przeprosić publiczność, pochyla, jak potknięty sprinter! No, chyba nie tak miał nas zaskoczyć!?

Sędzia stopuje przeciwnika. Jest stan zawieszenia i oczekiwania na cud. I jest pięknie. Jest tak, jak ma być. Wszyscy wstrzymują oddech. Patrzą niemo na pięściarza tańczącego z gwiazdami. Młoda, przejęta reporterka pstryka fotkę dnia.

fotografia obiecującej poetki

zaserwowała paluszek

i obrączkę i różę

długi kolczyk

koronki korali

wszystko w sepii
jak z historii literatury

a przecież jest

tutaj

gotowa na wszystko

cicho nuci

każdą obietnicę

i

już to kupiłeś biedaku

a nie stać cię na to

formuł związków srebra

sole trzeźwiące

mogą nie rozerwać

lepiej

nie patrz jej w oczy

i boże

nie wysyłaj tej kartki

do żony

Reklamacja

Co robić! Co robić! Sfiksował robot proboszcza Romana. Płacze proboszcz nad robota eksplikacją drukowaną:

instrukcja nie zawsze się zgadza

z otrzymanym towarem, stawiam krzyżyk

na swojej wierze, żegnanie się mam we krwi,

jak jazdę na rowerze.

Taki wydatek! Wydaj nam robota! Zawołali parafianie chórem i dopięli swego. Przerdzewiały od wody święconej napęd, przetopili,

przepili.

In vitro

Od przerwy do przerwy. Szkolnych dzwonków zmierzch, lecz dalej nieustannie - od przerwy do przerwy - wiejenieszczczęściem w wymarzonymżyciu. Jedzenie. Sypianie z tą. Sypianie z tamtą (tamta, to ta w antraktach). Przerwane lekcje muzyki. Śniadania na trawie. Burze. Ziarnka soli w locie. Piegi wokół sutka. Dowód życia, sześć miejsc po przecinku. Przez odrzucenie końcówki, śmierć w zaokrągleniu.

Płotka

Napinam mięśnie ze wszystkich sił, ze wszystkich sił odbijam się, jak nigdy w życiu, próbuję wiele razy, jeszcze raz i jeszcze, ocalić się, wrócić do miejsc, które znałem od urodzenia, miejsc, które były mi domem a dziś są widownią mojej męki. Napinam mięśnie ze wszystkich sił, odbijam się wysoko! Odbijam się! Odbijam, odbijam... Tak trudno tu oddychać.

Skamieliny

Zawsze osiągamy w końcu status reliktu swej epoki. Usilnie pragniemy ocalić treść, lecz szansę na przetrwanie ma tylko forma (gdybyśmy mieli to szczęście usnąć w skrzypach i paprociach). Ktokolwiek ją odczyta, zrobi to z innych powodów niż te, które kazały nam uciekać przed unicestwieniem. Dzisiaj jeszcze o tym marzymy, lecz wcześniej czy później przyjdzie zrozumienie, że wskrzeszania należy zabronić. Czas skończyć z unikami, gdy już wiemy, co naprawdę jest ważne.