CAMERA OBSCURA
Gdyby można sfotografować miłość
Wstydzilibyśmy się na nią patrzeć
Gdyby można sfotografować nienawiść
Przerażenie odebrałoby nam mowę
Gdyby można sfotografować bezradność
Sami sięgnęlibyśmy po sznur
sobota, 4 września 2010
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Nawet nie wiesz ile razy w swoim życiu bliski byłem sięgnięcia po ów sznur... Nie z powodu bezradności a właściwie może faktycznie z jej powodu? Bezradności w szukaniu sensu życia... Jakie to banalne, nieprawdaż? A jednak, pojawiające się nie wiadomo skąd, niepokorne myśli drążą umysł. Czy warto męczyć to rachityczne ciało przez kilkadziesiąt lat skoro i tak czeka je nieuchronnie wiadomy koniec... Znalazłem swój sens ziemskiego życia, miłość, szczęście ale i tak czasem zastanawiam się, czy to ma być naprawdę wszystko... Jakże dziwny jest ten nasz byt. Umysł podpowiada, szuka, sprawia, że nasze myśli osiągają to co nieosiągalne a cholerna żeczywistość i tak sprowadza nas do pospolitej roli jednego z wielu gatunków zwierząt na tej zagubionej w nieodgadnionej megaprzestrzeni planecie...
OdpowiedzUsuńUps, jak mi się to zrobiło?! Oczywiście miało być "rzeczywistość"! Niewybaczalny błąd... A jednak proszę o wybaczenie... ;-)
OdpowiedzUsuńMam wyedytować? Jednak, żeby to zrobić, muszę usunąć cały Twój komentarz i wkleić go w swoim, jako cytat. Pan sobie życzy?
OdpowiedzUsuńNouuu... Uczymy się na błędach. Niech zostanie jako namacalny dowód, jak niedoskonałą człek istotą jest...
OdpowiedzUsuńPan mówi - Pan ma. We pleasure.
OdpowiedzUsuń